Τί είναι αυτό που κάνει μερικούς καλλιτέχνες να μπορούν να τα καταφέρνουν ακόμα και μετά από πολλά χρόνια δισκογραφικής πορείας; Κάθομαι καμιά φορά και σκέφτομαι πως όταν αποφάσισαν να πουν το μεγάλο ναι στα δεσμά της μουσικής, ίσως και να ήξεραν ότι πραγματικά είναι for better or for worse. Ότι αυτό το μικρόβιο δεν πρόκειται να τους αφήσει ποτέ ήσυχους και ότι ίσως και να τα βλέπω πολύ ρομαντικά τα πράγματα και απλά ξέμειναν από λεφτά και συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν πολυταιριάζει στο όλο σχέδιο. Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι απλά μερικοί άνθρωποι έχουν το μαγικό χάρισμα. Είναι σαν μια μέρα των υπόλοιπων αδιάφορων ημερών σου, να γνωρίζεις κάποιον που ξέρεις ότι για την υπόλοιπη ζωή σου, είτε είστε μαζί είτε όχι, δεν θα μπορείς ποτέ να του αντισταθείς. Και κάθε φορά που θα ενδίδεις στον πειρασμό, θα είναι και καλύτερη.
Η σημερινή μου εξομολόγηση έχει να κάνει με το πόσο εκτιμώ τον Bruce Springsteen. Όχι μόνο για τους προφανείς λόγους. Έχω συνδέσει την μουσική του με έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο. Είναι σαν να ακούς Dire Straits ας πούμε. Δεν μπορείς να μπερδέψεις τους Dire Straits με κάποιον άλλο. Τους ακούς και ξέρεις ότι είναι Dire Straits. Το ίδιο και με τον Springsteen. Ίσως να έχει να κάνει με το πιανάκι που χρησιμοποιεί συχνά, ίσως με τον καθαρό ήχο του, με την βραχνάδα της φωνής του που πάντα κρύβει ένα παράπονο και δείχνει την υπέροχη επιρροή που έχουν πάνω της τα χρόνια. Νιώθω μια πολύ σπάνια συγκίνηση όταν τον ακούω ξανά μετά από τόσα χρόνια να έχει επιστρέψει στις ρίζες του, μια συγκίνηση που ξεκίνησε από το γιγαντιαίο Seeger Sessions, γιγαντιαίο μεν, δύσκολο σαν άκουσμα δε, και που φτάνει απόψε στο τελευταίο του Magic, τίτλος που το περιγράφει και το αντιπροσωπεύει απόλυτα.
Απόψε βλέπω πως είναι να γεμίζει το ανθρώπινο σώμα με μια πολύ ανθρώπινη μουσική. Όχι ευαίσθητη, ή μαλακή, ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Ανθρώπινη όπως ο πόνος στα πόδια και τα όρια της υπομονής μετά από ένα Long Walk Home.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment