The deaf can go get fucked

Είχα ρωτήσει μια φορά τη μάνα μου πώς της κατέβηκε η ιδέα να με στείλει να μάθω να παίζω και να διαβάζω μουσική. Η απάντησή της με άφησε με περισσότερες απορίες απ'ότι όταν ξεκίνησα. "Αν είσαι συντονισμένος με το παιδί σου, βλέπεις τα σημάδια". Κάτσε, περίμενε. Τα σημάδια ποιά ήταν; "Δεν άκουγες απλά μουσική. Την παρακολουθούσες. Εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τί είναι αυτό που έβρισκες ή έβλεπες με ενδιαφέρον όταν καθόσουν μπροστά στην τηλεόραση σε αυτά τα video clips του MTV. Αλλά καταλάβαινα με τον καιρό, πως αυτά που βλέπεις τα ακους και τα αποστηθίζεις. Και δεν είναι πως ήταν η εικόνα που σε τραβούσε. Ήταν ο ήχος. Γιατί πάντα ήσουν παιδί με την ικανότητα να φτιάχνεις εικόνες άσχετα αν είχες ερέθισμα ή όχι. Γι'αυτό και τώρα δεν σε συγκινεί το εξωτερικό των πραγμάτων. Το επιφανειακό. θέλεις το βάθος των πραγμάτων. Και η μουσική ξεκινάει από το βάθος όλων των πραγμάτων για τα οποία μιλάει." Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς καλύτερα.
Τώρα πλέον είμαι περήφανη για το πόσες φορές είχα δει εκείνο το καταραμένο I saw the sign από Ace of Base. Και ναι. Τί έκπληξη. Θυμάμαι το video. Και τελικά αποφάσισε να με στείλει να μάθω μουσική. Από αυτή την εμπειρία, έμαθα να ανεβαίνω βουνά και να μην φοβάμαι. Να μην σταματάω μπροστά σε μεγαλύτερα πράγματα από μένα. Αρκετά για μένα.
Ξέρω ένα άτομο που δεν ακούει μουσική ε. Σοκ, ξέρω. Αλλά ενώ στην αρχή μου φαινόταν απαράδεκτο, το επόμενο μου βήμα ήταν να καταλάβω γιατί. Δεν αγοράζει ποτέ μουσική, λέει, γιατί δεν κάθεται ποτέ να ακούσει μουσική. Πάντα ακούει ο,τιδήποτε από μουσική και η μουσική απλά συνοδεύει αθόρυβα τη καθημερινη ζωή. Και δεν την συνοδεύει πάντα. Υποθέτω πως όταν η μάνα μου έλεγε, δεν ακούς απλά μουσική, την παρακολουθείς, εννοούσε αυτό ακριβώς.
Σχετικά πρόσφατα, φιλοξενούσα στο κρεβάτι μου έναν πολύ ιδιαίτερο κύριο που κατέχει μια πολύ ιδιαίτερη και διαφορετική θέση στα πράγματα που μου συμβαίνουν γενικά, ο οποίος ξεκίνησε έναν μονόλογο για την δισκογραφική ιστορία ενός μέταλ συγκροτήματος, που κράτησε γύρω στο 15λεπτο. Θυμάμαι πως με το ζόρι κρατιόμουν για να μην σκάσω ένα τρανό χαμόγελο και του διακόψω τον συνειρμό και τον οίστρο με τον οποίο μιλούσε. Δύο είναι τα σημαντικά πράγματα που πρέπει να σημειωθούν: Τον άκουγα με τόση προσοχή που είχα ψιλοχάσει την αίσθηση του χώρου γύρω μου, και αυτό συνέβει γιατί με συνεπήρε ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε. Και το δεύτερο είναι ότι φυσικά για μας τους άμοιρους, κατατρεγμένους, υπομονετικούς,καταιδρωμένους λάτρεις της μουσικής (απαίσια φράση) το να έχεις έναν γκόμενο/γκόμενα (sorry honey, I like to call you that, cause you're smarter than me) με τον οποίο μπορείς να μοιράζεσαι τον εθισμό σου είναι σαν παυσίπονο για έναν πονοκέφαλο που προσπάθησες αρκετές φορές και με διαφορετικούς παρτενέρ να εξαφανίσεις. Ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα σε κοιτάξει με οίκτο στο βλέμμα, για το ότι σου αρέσει η country και όχι με εκείνο το άδειο βλέμμα που το μόνο που σου λέει είναι Pelican;-δεν-τους-ξέρω-αλλά-τώρα-που-το-λες-κάτι-είχα-διαβάσει-για-
αυτή-την-οργάνωση-στο-Κυνηγός-και-κυνήγι-του-Αυγούστου-
για-την-προστασία-του-ροζ-πελεκάνου και που σε στέλνει για ψωμί, γάλα και σερβιέτες στην γειτονιά της Απελπισίας.

Σήμερα ακούμε Madrugada.

The time is now

Πέρα από τις κλασσικές εισαγωγές περί χρησιμότητας ενός μπλογκ [τι το άνοιξα εγώ αυτό το πράμα, πώς, πού, πότε και γιατί] σκέφτομαι ότι μάλλον απλά θα μπω στο ψητό κατευθείαν και χωρίς πολλά-πολλά μα, μου και ιστορίες. Αυτό το μπλόγκ θα αλλάξει τη ζωή σαςμου.

Πρόσφατες συζητήσεις με έναν πολύ καλό φίλο έφεραν στην επιφάνεια τα εξής συμπεράσματα: ο κάθε άνθρωπος ακούει μουσική με διαφορετικό τρόπο και ο κάθε ένας από αυτούς τους τρόπους λέει πολλά για το ίδιο το άτομο. Μπήκα σε θέση να αναρωτηθώ αν ο τρόπος με τον οποίο ακούμε μουσική έχει να κάνει με το πόσο γρήγορα και σε τι ποσότητες μπορούμε να έχουμε πρόσβαση στη μουσική που θέλουμε να ακούσουμε. Μια από τις απόψεις που κυκλοφορούν στην αγορά είναι ότι εάν (μιλώντας για τον μέσο ακροατή) δεν τρέξεις να κατεβάσεις τον δίσκο του αγαπημένου σου καλλιτέχνη/μπάντας πριν βγει στο εμπόριο τότε δεν νοιώθεις. Γενικά. Αυτό όλο το θέμα ξεκίνησε με αφορμή τον τελευταίο δίσκο των Νορβηγών Ulver που αρνήθηκα κατηγορηματικά να κατεβάσω και να ακούσω, λέγοντας στον φίλο μου πως περιμένω την επίσημη μέρα κυκλοφορίας, και τότε ή θα τον αγοράσω ή θα καθήσω αναπαυτικά στην καρέκλα μου, αφού τον έχω κατεβάσει, και με ησυχία, με μυαλό ή κουρασμένο ή γεμάτο και μόνη μου, αφού έχω ακούσει κόσμο και κοσμάκη να επαινεί το πόσο καταπληκτικός δίσκος είναι, θα τον αφήσω να ξεδιπλωθεί και θα κρίνω αν και κατά πόσο είναι πρώτον: όντως καταπληκτικός δίσκος που σώζει ζωές και καταπνίγει τυφώνες, δεύτερον: άξιζε ο όλος μαζοχισμός, όπως τον αποκάλεσε χαρακτηριστικά ο φίλος μου, του να περιμένεις και να περιμένεις και να περιμένεις, χωρίς προφανή λόγο.

Το πράγμα έχεις ως εξής: πάντα θα περιμένω και πάντα θα αξίζει. Ακόμα και όταν πρόκειται για ένα δίσκο που θα σε απογοητέυσει Γιατί αυτό που περιμένω, δεν είναι το πότε θα λικάρει από τον κάποιον τυχαίο χρήστη ένας πολυαναμενόμενος δίσκος. Αρχικά, αυτό που περιμένω είναι το συναίσθημα του ότι ξέρεις πως σήμερα είναι η επίσημη κυκλοφορία δίσκου από μια μπάντα που εκτός του ότι παίζει τα πάντα,στην ακρόαση, θα είμαι εγώ και αυτοί. Και σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο..ε, ρε παιδί μου τι να σου πω τώρα. Με τον ίδιο τρόπο που περιμένεις με αγωνία, να τελειώσει κάτι, να μπει ένα γκόλ στο 90’ να σώσει την ομάδα, να τελειώσει μια γρίπη, να ερωτευτείς, να ευτυχίσεις, να ξεκουραστείς, με τον ίδιο τρόπο που περιμένεις διακοπές από την δουλειά, που περιμένεις να προσγειωθεί ένα αεροπλάνο, να βγεις στην επιφάνεια για να πάρεις ανάσα μετά από μια βουτιά; Με τον ίδιο τρόπο περιμένω την μουσική. Αργά και δίνω τον χρόνο που θέλω εγώ. Καμιά μουσική δεν θα γίνει ποτέ προσωπική σου υπόθεση εάν δεν της δώσεις εσύ το go.

Ακούμε Pearl Jam σήμερα.