Friday, 22 August 2008
Thursday, 29 May 2008
Here's to the Polish guy around the corner
So I'm coming back home from work, stopping at one out of the two cornershops around the area, walking in, regular Polish guy saying hello very pleasantly, hell-oh how are u, etc etc. I'm asking for rolling papers, Rizla please, make it silver. Around about the moment I decide one's not enough, I ask for a second one:
-Actually can I have a couple, please?
-Huh?
-Can I have a couple please?
-Ae couple?
-Uhu, yeah, a couple(looking at him)
-What is?
-Just a second one
-Ooooo ae second okay
- (Smiling wholeheartedly)
-So one and one, ae couple?
-Haha yes amazing, super-dude, one plus one means a couple
-Hahaha dude?
-Forget it (smiling even harder now)
-You like ae bag?
-Nah don't worry, I think I can handle a couple of packets of rolling papers and a Kinder Bueno
-Haha okay have a nice evening
-Thanks mate,ciao
-Ciao?
-Goodnight!
It's for moments like these that I endure this trivial world of ours. This wonderful guy had a really yearning look in his eyes, and was able to locate a very crucial meaning in the word "couple". Now I know that this dialogue might seem completely out of place to you, and possibly, well, just plainly a load of bullocks but I can tell you now that you can't beat the element of surprise. Who would have thought that a simple word like "couple" would have generated that look on his face. You can't blame the guy for really, really, really, wanting to find out what the hell that is.
By now we all have agreed on the amazingness of the Gutter Twins album. Yes, yes. I can now safely say that it is an album which Mr. John Peel would have been honoured to play and provide airtime to. Which brings me to the subject that you should not and most hopefully will not, leave this life without reading his semi-autobiography called Margrave of the marshes.
I had the joy of listening to John Peel for about three years before he passed away from a heart attack somewhere in Peru, on a family vacation. Being a radio person myself, I have always been of the opinion that the radio is an amazing thing. I don't have a particular problem with other people that I don't know, play music for me. Think about it this way. The two best ways of getting to know a place, say for example you've just moved to a new place, a new city, a new country where you don't know anything and anyone. I can guarantee, that the best way to feel at ease with the place and the situation is to switch on the local radio during the day and go to a gig in the evening. Tried and tested.
Here's to Mr. John Peel, the first radio man who made me think that listening to all kinds of music is the coolest thing in the world. You are sorely missed.
And to the Polish guy around the corner.
-Actually can I have a couple, please?
-Huh?
-Can I have a couple please?
-Ae couple?
-Uhu, yeah, a couple(looking at him)
-What is?
-Just a second one
-Ooooo ae second okay
- (Smiling wholeheartedly)
-So one and one, ae couple?
-Haha yes amazing, super-dude, one plus one means a couple
-Hahaha dude?
-Forget it (smiling even harder now)
-You like ae bag?
-Nah don't worry, I think I can handle a couple of packets of rolling papers and a Kinder Bueno
-Haha okay have a nice evening
-Thanks mate,ciao
-Ciao?
-Goodnight!
It's for moments like these that I endure this trivial world of ours. This wonderful guy had a really yearning look in his eyes, and was able to locate a very crucial meaning in the word "couple". Now I know that this dialogue might seem completely out of place to you, and possibly, well, just plainly a load of bullocks but I can tell you now that you can't beat the element of surprise. Who would have thought that a simple word like "couple" would have generated that look on his face. You can't blame the guy for really, really, really, wanting to find out what the hell that is.
By now we all have agreed on the amazingness of the Gutter Twins album. Yes, yes. I can now safely say that it is an album which Mr. John Peel would have been honoured to play and provide airtime to. Which brings me to the subject that you should not and most hopefully will not, leave this life without reading his semi-autobiography called Margrave of the marshes.
I had the joy of listening to John Peel for about three years before he passed away from a heart attack somewhere in Peru, on a family vacation. Being a radio person myself, I have always been of the opinion that the radio is an amazing thing. I don't have a particular problem with other people that I don't know, play music for me. Think about it this way. The two best ways of getting to know a place, say for example you've just moved to a new place, a new city, a new country where you don't know anything and anyone. I can guarantee, that the best way to feel at ease with the place and the situation is to switch on the local radio during the day and go to a gig in the evening. Tried and tested.
Here's to Mr. John Peel, the first radio man who made me think that listening to all kinds of music is the coolest thing in the world. You are sorely missed.
And to the Polish guy around the corner.
Sunday, 11 May 2008
No life without a fall
Θα ήταν ωραία αν υπήρχε ένας παιδικός σταθμός για ενήλικες. Με αυτό τον τρόπο, ίσως θα μπορούσαμε να μπαίνουμε όλοι μαζί (αλφαβητικά, κατά επίθετο, δεν ξέρω κάτι θα βρίσκαμε) μέσα στον παιδικό αυτό σταθμό και να πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ο καθένας δηλαδή θα πλάκωνε τον άλλο για τους δικούς του λόγους (πάρε κι αυτή για τότε που μου τράκαρες το μηχανάκι, για τότε που μου πήρες τη γκόμενα, για τότε που δεν μου έδωσες σημασία) και θα βλέπαμε ρε παιδί μου στην λίστα κάθε μέρα ποιός μπαίνει και μας ενδιαφέρει να πλακωθούμε, να μπαίναμε κι εμείς και να του δίναμε να καταλάβει του πούστη. Και συνεχίζω σημειώνοντας πως το ροκ που θα έπαιζαν στον παιδικό σταθμό, θα ήταν Madrugada. Ροκ για adult παιδικό σταθμό, του ανθρώπου εκείνου που λέει, άει στο γέρο διάολο κι εσύ, κι εσύ και εκείνος ο τότε που έκανε εκείνο. Που δεν είναι και πολύ λέφτερος γενικά, αλλά που τουλάχιστον το ξέρει και μερικές φορές του τη δίνει σοβαρά και αυτή την επανάσταση να φοβάσαι.
Ποιά είναι η επανάσταση του 2008; Πότε θα γίνει, έχει γίνει ήδη και δεν το καταλάβα, έχει πολιτικές διαστάσεις, έχει περίμετρο, διάμετρο, βάθος, ανανεώνεται κάθε μέρα, είναι ανανεώσιμη, είναι πρόσφατη, έχει καταστατικό, είναι βιώσιμη; Βιώσιμη, είναι; Γίνεται κάθε μέρα; Η βιώσιμη επανάσταση του 2008 έχει χώρα, έχει χρώμα, θα την βρω στο πόσο συχνά διπλώνω τα ρούχα μου, αν ζω σε 4 τοίχους μέσα από τους οποίους μπαίνω, βγαίνω και βιώσιμη δεν καταλαβαίνω; Είναι η επανάσταση του "πολιτικοποιημένου νέου", του νιχιλιστή, του απολιτίκ, αυτού που δεν θέλει ρε αδερφέ να τον νοιάζουν τα πάντα, η επανάσταση του 2008 είναι να μην σε νοιάζουν τα πάντα; Η επανάσταση θα έρθει από ψηλά, θα είναι η επανάσταση της ιντελιτζένσια που θα σε σώσει και της ειρωνίας που θα σε διδάξει, μήπως δα, δεν θέλω κιόλας να διδαχτώ; Μήπως να υποστηρίξω κι εγώ την επανάσταση που μου ταιριάζει, μήπως να κάνω την υπέρβαση του υπάρχουν και χειρότερα, μήπως να πω, άστο για τώρα, έτσι κι αλλιώς θα ξανάρθει, δεν με ξεχνάει, μήπως να το αργήσω λίγο ακόμα μπας και με ξεχάσει; Μηπώς να αρχίσω να μαλώνω με τις μεγάλες έννοιες και να τα σπάσω με την επανάσταση γενικά; Δεν μ'αρέσεις ρε παιδί μου, δεν θέλω να πρέπει να επαναστατήσω γιατί μετά θα νιώθω σαν τον Hulk που κάθε φορά που τον τσιγκλάνε αυτός γίνεται πράσινος και του σκίζονται τα ρούχα γιατί δεν τον χωράει ο τόπος, τα σπίτια, οι άνθρωποι και πάει και κρύβεται στα δάση. Και ποιό δάσος θα μας χωρέσει τόσους πολλούς; Και γιατί να μην ξέρω τί θέλω και γιατί το πρόβλημα να είναι το αν ξέρεις ή όχι και να μην είναι το ότι δεν πρόκειται να το αποκτήσεις ποτέ; Πώς έλεγε εκείνο το τραγουδάκι, από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές και μόλις το ακούς πρώτη φορά στην τσαλακωμένη ζωή σου λες, ωπ αυτό είναι τελικά.
Και η επανάσταση του 2008; Πώς είναι το χαιδευτικό της για να την φωνάξω και να με λυπηθεί κι εμένα λίγο που δεν τολμάω να ανοίξω παράθυρο γιατί δεν είμαι αρκετά ψηλά και που εκεί γύρω στα 17-18 άρχισα να μην μπορώ το πολύ φως και λίγο πιο πριν είχα σηκώσει μαχαίρι σε άνθρωπο; Δεν είναι ρε παιδιά ότι κρύβομαι και το παίζω μυστήριο ή προσπαθώ να κρύψω την κυτταρίτιδα. Να κρυφτώ προσπαθώ γιατί πάει κάτι χρόνια που με κυνηγάει η επανάσταση, πρέπει να ακολουθήσω τα πράγματα λέει, την ταχύτητα.
Και η επανάσταση του 2008; Μήπως δεν θα γίνει σε μια νύχτα αλλά κάθε νύχτα; Μήπως την ημέρα κρύβεται κι αυτή από τους επαναστάτες; Μήπως να μην αναρωτιέμαι που πάω αλλά που έχω πάει ήδη; Το πρώτο δεν το έχω αναρωτηθεί ποτέ.
Το Salt είναι το τραγούδι της επανάστασης. Είναι βιώσιμη, όχι της ελπίδας, αλλά του θυμού και της κάθε νύχτας.
As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky.
Ποιά είναι η επανάσταση του 2008; Πότε θα γίνει, έχει γίνει ήδη και δεν το καταλάβα, έχει πολιτικές διαστάσεις, έχει περίμετρο, διάμετρο, βάθος, ανανεώνεται κάθε μέρα, είναι ανανεώσιμη, είναι πρόσφατη, έχει καταστατικό, είναι βιώσιμη; Βιώσιμη, είναι; Γίνεται κάθε μέρα; Η βιώσιμη επανάσταση του 2008 έχει χώρα, έχει χρώμα, θα την βρω στο πόσο συχνά διπλώνω τα ρούχα μου, αν ζω σε 4 τοίχους μέσα από τους οποίους μπαίνω, βγαίνω και βιώσιμη δεν καταλαβαίνω; Είναι η επανάσταση του "πολιτικοποιημένου νέου", του νιχιλιστή, του απολιτίκ, αυτού που δεν θέλει ρε αδερφέ να τον νοιάζουν τα πάντα, η επανάσταση του 2008 είναι να μην σε νοιάζουν τα πάντα; Η επανάσταση θα έρθει από ψηλά, θα είναι η επανάσταση της ιντελιτζένσια που θα σε σώσει και της ειρωνίας που θα σε διδάξει, μήπως δα, δεν θέλω κιόλας να διδαχτώ; Μήπως να υποστηρίξω κι εγώ την επανάσταση που μου ταιριάζει, μήπως να κάνω την υπέρβαση του υπάρχουν και χειρότερα, μήπως να πω, άστο για τώρα, έτσι κι αλλιώς θα ξανάρθει, δεν με ξεχνάει, μήπως να το αργήσω λίγο ακόμα μπας και με ξεχάσει; Μηπώς να αρχίσω να μαλώνω με τις μεγάλες έννοιες και να τα σπάσω με την επανάσταση γενικά; Δεν μ'αρέσεις ρε παιδί μου, δεν θέλω να πρέπει να επαναστατήσω γιατί μετά θα νιώθω σαν τον Hulk που κάθε φορά που τον τσιγκλάνε αυτός γίνεται πράσινος και του σκίζονται τα ρούχα γιατί δεν τον χωράει ο τόπος, τα σπίτια, οι άνθρωποι και πάει και κρύβεται στα δάση. Και ποιό δάσος θα μας χωρέσει τόσους πολλούς; Και γιατί να μην ξέρω τί θέλω και γιατί το πρόβλημα να είναι το αν ξέρεις ή όχι και να μην είναι το ότι δεν πρόκειται να το αποκτήσεις ποτέ; Πώς έλεγε εκείνο το τραγουδάκι, από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές και μόλις το ακούς πρώτη φορά στην τσαλακωμένη ζωή σου λες, ωπ αυτό είναι τελικά.
Και η επανάσταση του 2008; Πώς είναι το χαιδευτικό της για να την φωνάξω και να με λυπηθεί κι εμένα λίγο που δεν τολμάω να ανοίξω παράθυρο γιατί δεν είμαι αρκετά ψηλά και που εκεί γύρω στα 17-18 άρχισα να μην μπορώ το πολύ φως και λίγο πιο πριν είχα σηκώσει μαχαίρι σε άνθρωπο; Δεν είναι ρε παιδιά ότι κρύβομαι και το παίζω μυστήριο ή προσπαθώ να κρύψω την κυτταρίτιδα. Να κρυφτώ προσπαθώ γιατί πάει κάτι χρόνια που με κυνηγάει η επανάσταση, πρέπει να ακολουθήσω τα πράγματα λέει, την ταχύτητα.
Και η επανάσταση του 2008; Μήπως δεν θα γίνει σε μια νύχτα αλλά κάθε νύχτα; Μήπως την ημέρα κρύβεται κι αυτή από τους επαναστάτες; Μήπως να μην αναρωτιέμαι που πάω αλλά που έχω πάει ήδη; Το πρώτο δεν το έχω αναρωτηθεί ποτέ.
Το Salt είναι το τραγούδι της επανάστασης. Είναι βιώσιμη, όχι της ελπίδας, αλλά του θυμού και της κάθε νύχτας.
As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky.
Subscribe to:
Posts (Atom)