Friday 7 March 2008

Be here now

Το τέλος της εβδομάδας με βρίσκει πάντα εξουθενωμένη. Είναι η στιγμή της εβδομάδας που έχω τρέξει πιο μπροστά από τον χρόνο και τώρα που σας μιλάω δηλαδή, περιμένω να με προφτάσει για να του κουνήσω το χέρι. Η μουσική της Παρασκευής, για τους λίγους από εμάς που δεν συμπαθούν και πολύ το απ'έξω από την πόρτα μας, είναι λίγο...κάπως. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι η κάθε Παρασκευή είναι περίπου σαν Πρωτοχρονιά. Όπως κάθε Πρωτοχρονιά καθόμαστε και σκεφτόμαστε τί κάναμε τέλος πάντων κατά την διάρκεια της χρονιάς, τί μάθαμε, τί δεν κάναμε, τί δεν είπαμε, έτσι και τις Παρασκευές.
Όταν σπούδαζα μουσική, το πρακτικό μάθημά μου ήταν Παρασκευές. Τότε δεν είχα υπολογιστή, και η βραδινή μου έξοδος ήταν η απόσταση από την Αγίου Δημητρίου μέχρι το Κρατικό που πάντα την έκανα με τα πόδια. Γιε, τα πόδια μου με έχουν πάει σε μερικά πολύ ωραία μέρη. Αγίου Δημητρίου, κάτω στην Διοικητηρίου, μετά πλατεία που μαζεύονται όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, παρέες παιδιών Παρασκευιάτικης εξόδου. Τα ονόματα μερικών δρόμων τα έχω ξεχάσει. Τότε δεν τα ήξερα καθόλου και πήγαινα έτσι. Τα έμαθα όμως αφού έφυγα από Θεσσαλονίκη και μετά. Αστείο ε;
Υπήρχαν δύο τρόποι για να φτάσω στον προορισμό μου. Κατά περιόδους άλλαζα διαδρομή, έτσι για την αλλαγή. Περνούσα και από ένα Μαρκς 'ν' Σπενσερς. Και από ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο του οποίου την βιτρίνα πάντα χάζευα και από το οποίο μου αγόρασε η μάνα μου τον πρώτο μου Σαίξπηρ. Και απο κατι μαγαζια με ρουχα σε δυο απο τα οποια παντα στεκομουν αλλα όταν γυρνούσα σπίτι, ποτέ δεν έλεγα στη μάνα μου, είδα αυτό και μου άρεσε πολύ, να το πάρω. Ιν φακτ, δεν αγόρασα ποτέ τίποτα από εκεί όσα χρόνια κι αν έκανα την διαδρομή. Κοιτάζοντας πίσω τώρα, η ζωή μου ήταν χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Αυτό που συνέβαινε στο σχολείο και σε ό,τι είχε σχέση με άλλους συμμαθητές, φίλους, κτλ, και σε ένα άλλο κομμάτι που ξεκινούσε από την στιγμή που έβγαινα από την πολυκατοικία μας και άρχιζαν τα πόδια μου να περπατούν αυτή τη διαδρομή. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι τις 10 το βράδυ που τελείωνε το μάθημα μου, ήμουν μόνη μου. Εγώ και ο εαυτός μου, η πόλη, το δοξάρι στον ώμο μου, τα βιβλία στην πλάτη μου, οι σκέψεις μου, τα ερεθίσματά μου, θα τα πάω καλά στην πρόβα σήμερα, δεν έκανα αρκετή εξάσκηση όσο θα πρεπε σε εκείνο το κομμάτι, τι θα πει ο Μπάμπης (δάσκαλος). Τα πρώτα μου γυαλιά τα πήρα από ένα μαγαζί δίπλα στο σπίτι μου. Ο ιδιοκτήτης του με χαιρετούσε πάντα το πρωί, όταν με έβλεπε να πηγαίνω σχολείο. Είχαμε δίπλα στην πολυκατοικία μας ένα εργαστήριο κοσμημάτων που το είχαν δυο αδέρφια και πάντα σκεφτόμουν πως αυτοί οι δύο πρέπει να αγαπάνε πολύ την δουλειά τους. Δεν τους ήξερα βέβαια. Αλλά το εργαστήριο τους πάντα μου κινούσε την περιέργεια για κάποιο λόγο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως μια περίοδο είχα τόσο βαρύ πρόγραμμα με σχολεία και ωδεία (φροντιστήρια δεν έκανα τότε καθόλου, μόνο κάτι ιδιαίτερα στα μαθηματικά) που έμπαινα σπίτι μετά από 7ωρο στο σχολείο και η κυρα Ευδοκία με περίμενε κυριολεκτικά στην πόρτα με έτοιμη την τσάντα και το δοξάρι, με ένα πιάτο φαγητό στο χέρι, το παιρνα, έτρωγα δυό κουταλιές όρθια δίπλα στην πόρτα (στην ίδια πόρτα με είχε χτυπήσει λουμπάγκο και ήμουν στο κρεβάτι μια εβδομάδα), και έφευγα για μάθημα.
Έβλεπα την γειτονιά μου να αλλάζει και μαζί της άλλαζα κι εγώ. Ο πατριός μου τότε μου είχε φτιάξει μια ξύλινη θήκη για το δοξάρι, ντυμένη με κόκκινο βελούδο από μέσα, και με δέρμα απ'έξω. Bless his soul, wherever he is, whatever he was. Βυθιζόμουν με την μουσική, τότε. Ήταν ο αέρας του άλλου εκείνου κόσμου μου. Δεν αντιστέκομαι να αφήσω μερικά δάκρυα να κυλήσουν για να φρεσκαριστούν αυτές οι εικόνες της ζωής μου, όποτε τις θυμάμαι. Έτσι ποτίζονται συνήθως. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτό το κομμάτι της ζωής μου λοιπόν, νιώθω ευλογημένη. Δεν κουραζόμουν με κανένα βαρύ πρόγραμμα. Δεν χρειαζόμουν τροφή, νερό.
Τί είναι η ζωή σου αν δεν έχεις τέτοιες στιγμές να θυμάσαι; Και τί θα ήταν η μουσική σου αν δεν σε έπαιρνε από το χέρι για να σε ξαναπερπατήσει σε πλατείες με ανθρώπους.
Όσο για την ζωή που κάνω τώρα...όταν με παίρνει από κάτω, σκέφτομαι πως το κορίτσι τότε και το κορίτσι τώρα..είναι το ίδιο άτομο. Με τις ίδιες ικανότητες να ταξιδεύει.

Απόψε ακούμε την φωνή του κυρίου Ray LaMontagne. Ευχαριστούμε για το ταξίδι.