Elvis

You kill the night, there's no more night left.

Friday's song

Here's to the Polish guy around the corner

So I'm coming back home from work, stopping at one out of the two cornershops around the area, walking in, regular Polish guy saying hello very pleasantly, hell-oh how are u, etc etc. I'm asking for rolling papers, Rizla please, make it silver. Around about the moment I decide one's not enough, I ask for a second one:
-Actually can I have a couple, please?
-Huh?
-Can I have a couple please?
-Ae couple?
-Uhu, yeah, a couple(looking at him)
-What is?
-Just a second one
-Ooooo ae second okay
- (Smiling wholeheartedly)
-So one and one, ae couple?
-Haha yes amazing, super-dude, one plus one means a couple
-Hahaha dude?
-Forget it (smiling even harder now)
-You like ae bag?
-Nah don't worry, I think I can handle a couple of packets of rolling papers and a Kinder Bueno
-Haha okay have a nice evening
-Thanks mate,ciao
-Ciao?
-Goodnight!

It's for moments like these that I endure this trivial world of ours. This wonderful guy had a really yearning look in his eyes, and was able to locate a very crucial meaning in the word "couple". Now I know that this dialogue might seem completely out of place to you, and possibly, well, just plainly a load of bullocks but I can tell you now that you can't beat the element of surprise. Who would have thought that a simple word like "couple" would have generated that look on his face. You can't blame the guy for really, really, really, wanting to find out what the hell that is.
By now we all have agreed on the amazingness of the Gutter Twins album. Yes, yes. I can now safely say that it is an album which Mr. John Peel would have been honoured to play and provide airtime to. Which brings me to the subject that you should not and most hopefully will not, leave this life without reading his semi-autobiography called Margrave of the marshes.
I had the joy of listening to John Peel for about three years before he passed away from a heart attack somewhere in Peru, on a family vacation. Being a radio person myself, I have always been of the opinion that the radio is an amazing thing. I don't have a particular problem with other people that I don't know, play music for me. Think about it this way. The two best ways of getting to know a place, say for example you've just moved to a new place, a new city, a new country where you don't know anything and anyone. I can guarantee, that the best way to feel at ease with the place and the situation is to switch on the local radio during the day and go to a gig in the evening. Tried and tested.
Here's to Mr. John Peel, the first radio man who made me think that listening to all kinds of music is the coolest thing in the world. You are sorely missed.
And to the Polish guy around the corner.

No life without a fall

Θα ήταν ωραία αν υπήρχε ένας παιδικός σταθμός για ενήλικες. Με αυτό τον τρόπο, ίσως θα μπορούσαμε να μπαίνουμε όλοι μαζί (αλφαβητικά, κατά επίθετο, δεν ξέρω κάτι θα βρίσκαμε) μέσα στον παιδικό αυτό σταθμό και να πλακωνόμασταν στο ξύλο. Ο καθένας δηλαδή θα πλάκωνε τον άλλο για τους δικούς του λόγους (πάρε κι αυτή για τότε που μου τράκαρες το μηχανάκι, για τότε που μου πήρες τη γκόμενα, για τότε που δεν μου έδωσες σημασία) και θα βλέπαμε ρε παιδί μου στην λίστα κάθε μέρα ποιός μπαίνει και μας ενδιαφέρει να πλακωθούμε, να μπαίναμε κι εμείς και να του δίναμε να καταλάβει του πούστη. Και συνεχίζω σημειώνοντας πως το ροκ που θα έπαιζαν στον παιδικό σταθμό, θα ήταν Madrugada. Ροκ για adult παιδικό σταθμό, του ανθρώπου εκείνου που λέει, άει στο γέρο διάολο κι εσύ, κι εσύ και εκείνος ο τότε που έκανε εκείνο. Που δεν είναι και πολύ λέφτερος γενικά, αλλά που τουλάχιστον το ξέρει και μερικές φορές του τη δίνει σοβαρά και αυτή την επανάσταση να φοβάσαι.
Ποιά είναι η επανάσταση του 2008; Πότε θα γίνει, έχει γίνει ήδη και δεν το καταλάβα, έχει πολιτικές διαστάσεις, έχει περίμετρο, διάμετρο, βάθος, ανανεώνεται κάθε μέρα, είναι ανανεώσιμη, είναι πρόσφατη, έχει καταστατικό, είναι βιώσιμη; Βιώσιμη, είναι; Γίνεται κάθε μέρα; Η βιώσιμη επανάσταση του 2008 έχει χώρα, έχει χρώμα, θα την βρω στο πόσο συχνά διπλώνω τα ρούχα μου, αν ζω σε 4 τοίχους μέσα από τους οποίους μπαίνω, βγαίνω και βιώσιμη δεν καταλαβαίνω; Είναι η επανάσταση του "πολιτικοποιημένου νέου", του νιχιλιστή, του απολιτίκ, αυτού που δεν θέλει ρε αδερφέ να τον νοιάζουν τα πάντα, η επανάσταση του 2008 είναι να μην σε νοιάζουν τα πάντα; Η επανάσταση θα έρθει από ψηλά, θα είναι η επανάσταση της ιντελιτζένσια που θα σε σώσει και της ειρωνίας που θα σε διδάξει, μήπως δα, δεν θέλω κιόλας να διδαχτώ; Μήπως να υποστηρίξω κι εγώ την επανάσταση που μου ταιριάζει, μήπως να κάνω την υπέρβαση του υπάρχουν και χειρότερα, μήπως να πω, άστο για τώρα, έτσι κι αλλιώς θα ξανάρθει, δεν με ξεχνάει, μήπως να το αργήσω λίγο ακόμα μπας και με ξεχάσει; Μηπώς να αρχίσω να μαλώνω με τις μεγάλες έννοιες και να τα σπάσω με την επανάσταση γενικά; Δεν μ'αρέσεις ρε παιδί μου, δεν θέλω να πρέπει να επαναστατήσω γιατί μετά θα νιώθω σαν τον Hulk που κάθε φορά που τον τσιγκλάνε αυτός γίνεται πράσινος και του σκίζονται τα ρούχα γιατί δεν τον χωράει ο τόπος, τα σπίτια, οι άνθρωποι και πάει και κρύβεται στα δάση. Και ποιό δάσος θα μας χωρέσει τόσους πολλούς; Και γιατί να μην ξέρω τί θέλω και γιατί το πρόβλημα να είναι το αν ξέρεις ή όχι και να μην είναι το ότι δεν πρόκειται να το αποκτήσεις ποτέ; Πώς έλεγε εκείνο το τραγουδάκι, από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές και μόλις το ακούς πρώτη φορά στην τσαλακωμένη ζωή σου λες, ωπ αυτό είναι τελικά.
Και η επανάσταση του 2008; Πώς είναι το χαιδευτικό της για να την φωνάξω και να με λυπηθεί κι εμένα λίγο που δεν τολμάω να ανοίξω παράθυρο γιατί δεν είμαι αρκετά ψηλά και που εκεί γύρω στα 17-18 άρχισα να μην μπορώ το πολύ φως και λίγο πιο πριν είχα σηκώσει μαχαίρι σε άνθρωπο; Δεν είναι ρε παιδιά ότι κρύβομαι και το παίζω μυστήριο ή προσπαθώ να κρύψω την κυτταρίτιδα. Να κρυφτώ προσπαθώ γιατί πάει κάτι χρόνια που με κυνηγάει η επανάσταση, πρέπει να ακολουθήσω τα πράγματα λέει, την ταχύτητα.
Και η επανάσταση του 2008; Μήπως δεν θα γίνει σε μια νύχτα αλλά κάθε νύχτα; Μήπως την ημέρα κρύβεται κι αυτή από τους επαναστάτες; Μήπως να μην αναρωτιέμαι που πάω αλλά που έχω πάει ήδη; Το πρώτο δεν το έχω αναρωτηθεί ποτέ.
Το Salt είναι το τραγούδι της επανάστασης. Είναι βιώσιμη, όχι της ελπίδας, αλλά του θυμού και της κάθε νύχτας.

As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky.

Be here now

Το τέλος της εβδομάδας με βρίσκει πάντα εξουθενωμένη. Είναι η στιγμή της εβδομάδας που έχω τρέξει πιο μπροστά από τον χρόνο και τώρα που σας μιλάω δηλαδή, περιμένω να με προφτάσει για να του κουνήσω το χέρι. Η μουσική της Παρασκευής, για τους λίγους από εμάς που δεν συμπαθούν και πολύ το απ'έξω από την πόρτα μας, είναι λίγο...κάπως. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι η κάθε Παρασκευή είναι περίπου σαν Πρωτοχρονιά. Όπως κάθε Πρωτοχρονιά καθόμαστε και σκεφτόμαστε τί κάναμε τέλος πάντων κατά την διάρκεια της χρονιάς, τί μάθαμε, τί δεν κάναμε, τί δεν είπαμε, έτσι και τις Παρασκευές.
Όταν σπούδαζα μουσική, το πρακτικό μάθημά μου ήταν Παρασκευές. Τότε δεν είχα υπολογιστή, και η βραδινή μου έξοδος ήταν η απόσταση από την Αγίου Δημητρίου μέχρι το Κρατικό που πάντα την έκανα με τα πόδια. Γιε, τα πόδια μου με έχουν πάει σε μερικά πολύ ωραία μέρη. Αγίου Δημητρίου, κάτω στην Διοικητηρίου, μετά πλατεία που μαζεύονται όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, παρέες παιδιών Παρασκευιάτικης εξόδου. Τα ονόματα μερικών δρόμων τα έχω ξεχάσει. Τότε δεν τα ήξερα καθόλου και πήγαινα έτσι. Τα έμαθα όμως αφού έφυγα από Θεσσαλονίκη και μετά. Αστείο ε;
Υπήρχαν δύο τρόποι για να φτάσω στον προορισμό μου. Κατά περιόδους άλλαζα διαδρομή, έτσι για την αλλαγή. Περνούσα και από ένα Μαρκς 'ν' Σπενσερς. Και από ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο του οποίου την βιτρίνα πάντα χάζευα και από το οποίο μου αγόρασε η μάνα μου τον πρώτο μου Σαίξπηρ. Και απο κατι μαγαζια με ρουχα σε δυο απο τα οποια παντα στεκομουν αλλα όταν γυρνούσα σπίτι, ποτέ δεν έλεγα στη μάνα μου, είδα αυτό και μου άρεσε πολύ, να το πάρω. Ιν φακτ, δεν αγόρασα ποτέ τίποτα από εκεί όσα χρόνια κι αν έκανα την διαδρομή. Κοιτάζοντας πίσω τώρα, η ζωή μου ήταν χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Αυτό που συνέβαινε στο σχολείο και σε ό,τι είχε σχέση με άλλους συμμαθητές, φίλους, κτλ, και σε ένα άλλο κομμάτι που ξεκινούσε από την στιγμή που έβγαινα από την πολυκατοικία μας και άρχιζαν τα πόδια μου να περπατούν αυτή τη διαδρομή. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι τις 10 το βράδυ που τελείωνε το μάθημα μου, ήμουν μόνη μου. Εγώ και ο εαυτός μου, η πόλη, το δοξάρι στον ώμο μου, τα βιβλία στην πλάτη μου, οι σκέψεις μου, τα ερεθίσματά μου, θα τα πάω καλά στην πρόβα σήμερα, δεν έκανα αρκετή εξάσκηση όσο θα πρεπε σε εκείνο το κομμάτι, τι θα πει ο Μπάμπης (δάσκαλος). Τα πρώτα μου γυαλιά τα πήρα από ένα μαγαζί δίπλα στο σπίτι μου. Ο ιδιοκτήτης του με χαιρετούσε πάντα το πρωί, όταν με έβλεπε να πηγαίνω σχολείο. Είχαμε δίπλα στην πολυκατοικία μας ένα εργαστήριο κοσμημάτων που το είχαν δυο αδέρφια και πάντα σκεφτόμουν πως αυτοί οι δύο πρέπει να αγαπάνε πολύ την δουλειά τους. Δεν τους ήξερα βέβαια. Αλλά το εργαστήριο τους πάντα μου κινούσε την περιέργεια για κάποιο λόγο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως μια περίοδο είχα τόσο βαρύ πρόγραμμα με σχολεία και ωδεία (φροντιστήρια δεν έκανα τότε καθόλου, μόνο κάτι ιδιαίτερα στα μαθηματικά) που έμπαινα σπίτι μετά από 7ωρο στο σχολείο και η κυρα Ευδοκία με περίμενε κυριολεκτικά στην πόρτα με έτοιμη την τσάντα και το δοξάρι, με ένα πιάτο φαγητό στο χέρι, το παιρνα, έτρωγα δυό κουταλιές όρθια δίπλα στην πόρτα (στην ίδια πόρτα με είχε χτυπήσει λουμπάγκο και ήμουν στο κρεβάτι μια εβδομάδα), και έφευγα για μάθημα.
Έβλεπα την γειτονιά μου να αλλάζει και μαζί της άλλαζα κι εγώ. Ο πατριός μου τότε μου είχε φτιάξει μια ξύλινη θήκη για το δοξάρι, ντυμένη με κόκκινο βελούδο από μέσα, και με δέρμα απ'έξω. Bless his soul, wherever he is, whatever he was. Βυθιζόμουν με την μουσική, τότε. Ήταν ο αέρας του άλλου εκείνου κόσμου μου. Δεν αντιστέκομαι να αφήσω μερικά δάκρυα να κυλήσουν για να φρεσκαριστούν αυτές οι εικόνες της ζωής μου, όποτε τις θυμάμαι. Έτσι ποτίζονται συνήθως. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτό το κομμάτι της ζωής μου λοιπόν, νιώθω ευλογημένη. Δεν κουραζόμουν με κανένα βαρύ πρόγραμμα. Δεν χρειαζόμουν τροφή, νερό.
Τί είναι η ζωή σου αν δεν έχεις τέτοιες στιγμές να θυμάσαι; Και τί θα ήταν η μουσική σου αν δεν σε έπαιρνε από το χέρι για να σε ξαναπερπατήσει σε πλατείες με ανθρώπους.
Όσο για την ζωή που κάνω τώρα...όταν με παίρνει από κάτω, σκέφτομαι πως το κορίτσι τότε και το κορίτσι τώρα..είναι το ίδιο άτομο. Με τις ίδιες ικανότητες να ταξιδεύει.

Απόψε ακούμε την φωνή του κυρίου Ray LaMontagne. Ευχαριστούμε για το ταξίδι.

Our cup has runneth over

How do you heal yourself? I guess one of the most important things one can do as a first aid technique is not to lose one’s humour. And yeah, that’s easy to do, you know. I think that is one of the easiest things to do, that’s why it comes first. But how do you heal? How do you speak of the things you have never spoken of before? Step two, then. Step two is confinement. It’s not how tight the walls around you are. It’s how deep down the rabbit hole goes. So it’s not really difficult for anyone to break in. It’s how easy is to get lost while you get yourself in there. To date, I find it hard to describe the damage done (not that of the needle, sung by the lovely Mr. Young!) by time. Who’d want to mess with damaged goods? Who’d be ignorant enough to think that any of this has to do with self-confidence? As a matter of fact, this shouldn’t even come as a surprise. We are, of course, walking time bombs waiting to go off.


I may be all out of words, but hey. I can still laugh at myself.

“I will write all down”.

Haha! God, I love Shakespeare.