Be here now

Το τέλος της εβδομάδας με βρίσκει πάντα εξουθενωμένη. Είναι η στιγμή της εβδομάδας που έχω τρέξει πιο μπροστά από τον χρόνο και τώρα που σας μιλάω δηλαδή, περιμένω να με προφτάσει για να του κουνήσω το χέρι. Η μουσική της Παρασκευής, για τους λίγους από εμάς που δεν συμπαθούν και πολύ το απ'έξω από την πόρτα μας, είναι λίγο...κάπως. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι η κάθε Παρασκευή είναι περίπου σαν Πρωτοχρονιά. Όπως κάθε Πρωτοχρονιά καθόμαστε και σκεφτόμαστε τί κάναμε τέλος πάντων κατά την διάρκεια της χρονιάς, τί μάθαμε, τί δεν κάναμε, τί δεν είπαμε, έτσι και τις Παρασκευές.
Όταν σπούδαζα μουσική, το πρακτικό μάθημά μου ήταν Παρασκευές. Τότε δεν είχα υπολογιστή, και η βραδινή μου έξοδος ήταν η απόσταση από την Αγίου Δημητρίου μέχρι το Κρατικό που πάντα την έκανα με τα πόδια. Γιε, τα πόδια μου με έχουν πάει σε μερικά πολύ ωραία μέρη. Αγίου Δημητρίου, κάτω στην Διοικητηρίου, μετά πλατεία που μαζεύονται όλοι οι παππούδες και οι γιαγιάδες με τα εγγόνια τους, παρέες παιδιών Παρασκευιάτικης εξόδου. Τα ονόματα μερικών δρόμων τα έχω ξεχάσει. Τότε δεν τα ήξερα καθόλου και πήγαινα έτσι. Τα έμαθα όμως αφού έφυγα από Θεσσαλονίκη και μετά. Αστείο ε;
Υπήρχαν δύο τρόποι για να φτάσω στον προορισμό μου. Κατά περιόδους άλλαζα διαδρομή, έτσι για την αλλαγή. Περνούσα και από ένα Μαρκς 'ν' Σπενσερς. Και από ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο του οποίου την βιτρίνα πάντα χάζευα και από το οποίο μου αγόρασε η μάνα μου τον πρώτο μου Σαίξπηρ. Και απο κατι μαγαζια με ρουχα σε δυο απο τα οποια παντα στεκομουν αλλα όταν γυρνούσα σπίτι, ποτέ δεν έλεγα στη μάνα μου, είδα αυτό και μου άρεσε πολύ, να το πάρω. Ιν φακτ, δεν αγόρασα ποτέ τίποτα από εκεί όσα χρόνια κι αν έκανα την διαδρομή. Κοιτάζοντας πίσω τώρα, η ζωή μου ήταν χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Αυτό που συνέβαινε στο σχολείο και σε ό,τι είχε σχέση με άλλους συμμαθητές, φίλους, κτλ, και σε ένα άλλο κομμάτι που ξεκινούσε από την στιγμή που έβγαινα από την πολυκατοικία μας και άρχιζαν τα πόδια μου να περπατούν αυτή τη διαδρομή. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι τις 10 το βράδυ που τελείωνε το μάθημα μου, ήμουν μόνη μου. Εγώ και ο εαυτός μου, η πόλη, το δοξάρι στον ώμο μου, τα βιβλία στην πλάτη μου, οι σκέψεις μου, τα ερεθίσματά μου, θα τα πάω καλά στην πρόβα σήμερα, δεν έκανα αρκετή εξάσκηση όσο θα πρεπε σε εκείνο το κομμάτι, τι θα πει ο Μπάμπης (δάσκαλος). Τα πρώτα μου γυαλιά τα πήρα από ένα μαγαζί δίπλα στο σπίτι μου. Ο ιδιοκτήτης του με χαιρετούσε πάντα το πρωί, όταν με έβλεπε να πηγαίνω σχολείο. Είχαμε δίπλα στην πολυκατοικία μας ένα εργαστήριο κοσμημάτων που το είχαν δυο αδέρφια και πάντα σκεφτόμουν πως αυτοί οι δύο πρέπει να αγαπάνε πολύ την δουλειά τους. Δεν τους ήξερα βέβαια. Αλλά το εργαστήριο τους πάντα μου κινούσε την περιέργεια για κάποιο λόγο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως μια περίοδο είχα τόσο βαρύ πρόγραμμα με σχολεία και ωδεία (φροντιστήρια δεν έκανα τότε καθόλου, μόνο κάτι ιδιαίτερα στα μαθηματικά) που έμπαινα σπίτι μετά από 7ωρο στο σχολείο και η κυρα Ευδοκία με περίμενε κυριολεκτικά στην πόρτα με έτοιμη την τσάντα και το δοξάρι, με ένα πιάτο φαγητό στο χέρι, το παιρνα, έτρωγα δυό κουταλιές όρθια δίπλα στην πόρτα (στην ίδια πόρτα με είχε χτυπήσει λουμπάγκο και ήμουν στο κρεβάτι μια εβδομάδα), και έφευγα για μάθημα.
Έβλεπα την γειτονιά μου να αλλάζει και μαζί της άλλαζα κι εγώ. Ο πατριός μου τότε μου είχε φτιάξει μια ξύλινη θήκη για το δοξάρι, ντυμένη με κόκκινο βελούδο από μέσα, και με δέρμα απ'έξω. Bless his soul, wherever he is, whatever he was. Βυθιζόμουν με την μουσική, τότε. Ήταν ο αέρας του άλλου εκείνου κόσμου μου. Δεν αντιστέκομαι να αφήσω μερικά δάκρυα να κυλήσουν για να φρεσκαριστούν αυτές οι εικόνες της ζωής μου, όποτε τις θυμάμαι. Έτσι ποτίζονται συνήθως. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτό το κομμάτι της ζωής μου λοιπόν, νιώθω ευλογημένη. Δεν κουραζόμουν με κανένα βαρύ πρόγραμμα. Δεν χρειαζόμουν τροφή, νερό.
Τί είναι η ζωή σου αν δεν έχεις τέτοιες στιγμές να θυμάσαι; Και τί θα ήταν η μουσική σου αν δεν σε έπαιρνε από το χέρι για να σε ξαναπερπατήσει σε πλατείες με ανθρώπους.
Όσο για την ζωή που κάνω τώρα...όταν με παίρνει από κάτω, σκέφτομαι πως το κορίτσι τότε και το κορίτσι τώρα..είναι το ίδιο άτομο. Με τις ίδιες ικανότητες να ταξιδεύει.

Απόψε ακούμε την φωνή του κυρίου Ray LaMontagne. Ευχαριστούμε για το ταξίδι.

Our cup has runneth over

How do you heal yourself? I guess one of the most important things one can do as a first aid technique is not to lose one’s humour. And yeah, that’s easy to do, you know. I think that is one of the easiest things to do, that’s why it comes first. But how do you heal? How do you speak of the things you have never spoken of before? Step two, then. Step two is confinement. It’s not how tight the walls around you are. It’s how deep down the rabbit hole goes. So it’s not really difficult for anyone to break in. It’s how easy is to get lost while you get yourself in there. To date, I find it hard to describe the damage done (not that of the needle, sung by the lovely Mr. Young!) by time. Who’d want to mess with damaged goods? Who’d be ignorant enough to think that any of this has to do with self-confidence? As a matter of fact, this shouldn’t even come as a surprise. We are, of course, walking time bombs waiting to go off.


I may be all out of words, but hey. I can still laugh at myself.

“I will write all down”.

Haha! God, I love Shakespeare.

[ ]

I’ve often wondered, throughout the years, what is the name of that chemical reaction that occurs in our brains and distinguishes one band from another as being extraordinary. What is that which makes a certain kind of music echo down the long corridors of our veins and stay with us during our whole lives? And I have wondered this for the sake of one and only band and this band answers to the name U2. Let me take things a little bit further by telling you that I still consider U2 to be – in its core essence - a band of my early awakenings of sorts. I am still not able to listen to any of their songs without blasting them out loud. I consider, for example, One to be one of the greatest songs ever written and recorded in musical history. I consider Dave Evans, aka The Edge to be one of the most solid guitar players in the sense of him being very imaginative with his music, I consider Adam Clayton one of the funniest bass players ever in the sense that every time you see him play it’s like he’s in his own little world, alas he probably has about 80,000 people at his feet screaming their lungs out, I consider Larry Mullen Jr. one of the most talented and passionate drummers, and I consider Paul Hewson, aka Bono a very, very, very good vocalist and one of the most charismatic frontmen ever.
Now my I stand by my convictions, although I have often seen various tricks being pulled out of various, one too many, PR hats associated with the band, I have also always held the conviction that I truly, honestly, deeply, fiercely do not give a toss about what the band does with their money, time, women, as long as they release some really astounding music. That’s what they’re there for, remember? Also, as long as the band writes their own songs and perform generously, without any of that bullshit we-don’t-give-a-damn, lame-ass attitude, I’m a happy shopper. So as not to be misunderstood, I’m not saying that bands should always write their own lyrics and compose their own melodies, without any help from their “friends”. I’m only saying that I need to feel the essence of the band in what I’m listening to.
I have spoken about a certain band called The Waterboys in my previous blabberings, but what this band does for me, I cannot begin to tell you, and you of course cannot begin to show me how much you don’t care.
In 1983’s War, I found the exhilaration and sublime rudeness which only youth can give you. In 1980’s Boy, I found amongst other things, the most extraordinary cover of an album and the fierceness that one human look can carry. In 1987’s..godalmighty. What can you say about an album like The Joshua Tree? I mean, starting from the title. The Joshua Tree. Where the hell did you get that one?
I’m not going to drag this too long.
I hold the conviction that together with this one other band, whose name I will not be giving away just yet, the music of U2 represents for me, a whole different lifetime, possibly a whole different dimension of things, another land where the human spirit is being spat upon, being kicked out of bed, and when it’s dead and buried, or so they think, it comes back to haunt us for all the things we ever did. And it never damn goes away you know? But then you live with this, and you carry yourself forward, beyond religion, and money, and power, beyond wars, and famines, with an innate feeling of revolution against yourself and against what your teachers have taught you, and you find yourself in this desert where all the people you ever loved meet, and it’s New Year’s Day, and the streets have no name, and you know everybody, and you feel blessed that you’ve been loved and wanted. And after you carried your spirit this far, you feel exhilarated and you wanna take more people by the hand and show them this place. This place where you feel more human than ever, and bigger than any god. So much bigger than any god. Your love fills the earth. And you keep looking for something. And you never know what it is but you keep looking, hoping that you will find someone on the way, who keeps looking as well. And you finally realize that what you’ve been looking for is you. This band has possibly made the biggest statement in human history:
I still haven’t found what I’m looking for.




I wanna tear down the walls that hold me inside.

You're the boss of me

Τί είναι αυτό που κάνει μερικούς καλλιτέχνες να μπορούν να τα καταφέρνουν ακόμα και μετά από πολλά χρόνια δισκογραφικής πορείας; Κάθομαι καμιά φορά και σκέφτομαι πως όταν αποφάσισαν να πουν το μεγάλο ναι στα δεσμά της μουσικής, ίσως και να ήξεραν ότι πραγματικά είναι for better or for worse. Ότι αυτό το μικρόβιο δεν πρόκειται να τους αφήσει ποτέ ήσυχους και ότι ίσως και να τα βλέπω πολύ ρομαντικά τα πράγματα και απλά ξέμειναν από λεφτά και συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν πολυταιριάζει στο όλο σχέδιο. Τελοσπάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι απλά μερικοί άνθρωποι έχουν το μαγικό χάρισμα. Είναι σαν μια μέρα των υπόλοιπων αδιάφορων ημερών σου, να γνωρίζεις κάποιον που ξέρεις ότι για την υπόλοιπη ζωή σου, είτε είστε μαζί είτε όχι, δεν θα μπορείς ποτέ να του αντισταθείς. Και κάθε φορά που θα ενδίδεις στον πειρασμό, θα είναι και καλύτερη.
Η σημερινή μου εξομολόγηση έχει να κάνει με το πόσο εκτιμώ τον Bruce Springsteen. Όχι μόνο για τους προφανείς λόγους. Έχω συνδέσει την μουσική του με έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο. Είναι σαν να ακούς Dire Straits ας πούμε. Δεν μπορείς να μπερδέψεις τους Dire Straits με κάποιον άλλο. Τους ακούς και ξέρεις ότι είναι Dire Straits. Το ίδιο και με τον Springsteen. Ίσως να έχει να κάνει με το πιανάκι που χρησιμοποιεί συχνά, ίσως με τον καθαρό ήχο του, με την βραχνάδα της φωνής του που πάντα κρύβει ένα παράπονο και δείχνει την υπέροχη επιρροή που έχουν πάνω της τα χρόνια. Νιώθω μια πολύ σπάνια συγκίνηση όταν τον ακούω ξανά μετά από τόσα χρόνια να έχει επιστρέψει στις ρίζες του, μια συγκίνηση που ξεκίνησε από το γιγαντιαίο Seeger Sessions, γιγαντιαίο μεν, δύσκολο σαν άκουσμα δε, και που φτάνει απόψε στο τελευταίο του Magic, τίτλος που το περιγράφει και το αντιπροσωπεύει απόλυτα.
Απόψε βλέπω πως είναι να γεμίζει το ανθρώπινο σώμα με μια πολύ ανθρώπινη μουσική. Όχι ευαίσθητη, ή μαλακή, ή ο,τιδήποτε τέτοιο. Ανθρώπινη όπως ο πόνος στα πόδια και τα όρια της υπομονής μετά από ένα Long Walk Home.