Monday 15 October 2007

Music to keep the faith to

Στο παρελθόν υπήρξαν λίγες φορές που μπορώ να πω ότι τράβηξα γερό κόλλημα με ένα συγκρότημα ή ένα καλλιτέχνη. Ήμουν, και γενικά μιλώντας είμαι, από τους ανθρώπους που ακούν μουσική από πολλά φάσματα, και πέρασα από πολλές «φάσεις». Grunge, alternative, electronic, chill out, you name it. Βέβαια, με την ποπ μουσική η σχέση μου είναι ακόμα αρκετά ευαίσθητη και πάντα έτοιμη να καταρρεύσει. Είμαι σίγουρη ότι για όλους εσάς εκεί έξω που έχετε καταλήξει σε ένα είδος και έχετε βρει ομοϊδεάτες – μεταλλάδες, τρανσάδες,γκοθάδες, Τουλάδες, αβανγκαρντάδες, κλασσικοί - ο υπόλοιπος κόσμος απλά βρίσκεται στα πρώιμα στάδια μουσικών γνώσεων και όλο αυτό το ελιτιστικό, εξυπηρετεί κάποιον πολύ ιερό σκοπό γιατί η μουσική του καθένα είναι η καλύτερη. Αλλά θα με συγχωρήσετε, για αυτήν μου την ιεροσυλία, μπορεί να μην έχω «μέταλ παρελθόν» οπώς, ναι σωστά το έθεσε στα αρχικά στάδια της γνωριμίας μας, γνωστή φυσιογνωμία και τακτικός αναγνώστης όπως αποκαλύφθηκε, του μπλογκ τούτου, όμως αντίθετα με αρκετούς μεταλλάδες που γνωρίζω, είμαι αρκετά τυχερή ώστε να μπορώ ακόμα στο μέταλ (σας) να ανακαλύπτω πράγματα και ελπίζω για την υπόλοιπή μου ζωή να είναι έτσι, δηλαδή εσείς να τα έχετε ακούσει σχεδόν όλα κι εγώ ακόμα να μαθαίνω! Για αυτόν το λόγο, αποφεύγω να συζητάω με πολλούς ανθρώπους για το θέμα της μουσικής γενικά. Γιατί δεν έχω βρει αρκετούς που να μπορούν να μου πουν, ξέρεις αν δεν έχεις ακούσει ακόμα το Heaven and Hell, βάλτο να το ακούσεις. Αξίζει. Αντιθέτως, στα χρόνια που ζούμε, αν δεν έχεις ακούσει το Heaven and Hell των Black Sabbath είσαι απλά ανιστόρητος [τυχαία επιλογή δίσκου, και προς υπεράσπισή μου, το έχω ακούσει το Heaven and Hell] και το γεγονός το ίδιο ακολουθείται συνήθως από διάφορους ήχους αηδίας, αποστροφής και γενικότερης μπλουάργκ-γιατί-υπάρχεις συμπεριφοράς. Ένιχάου, σ’αυτή τη ζωή που ζούμε λίγα πράγματα παίρνω στα σοβαρά και ευτυχώς όλη αυτή την συμπεριφορά την βάζω στη στήλη με τα πράγματα που δεν. Οπότε συνεχίζω για να πω σήμερα ότι οι Waterboys βάζουν μπόλικα μέταλ σας κάτω με ευκολία και χάρη.
Δεν μπορώ να πω ότι τους κύριους τους ανακάλυψα πολύ νωρίς. Τους Nirvana, τους Soundgarden, τους Pearl Jam, τους Iron Maiden (ναι κύριοι), τους Deep Purple, τους Stone Roses, τους Bodycount, τους Portishead μπορώ να πω ότι τους ανακάλυψα σχετικά νωρίς, περίπου στα 13-14 αλλά νομίζω πως η τρομπέτα του Don’t bang the drum, η οποία ξεκινάει την ολίσθηση που ακούει στο όνομα This is the sea, ήρθε ακριβώς την ώρα που έπρεπε. Είναι σαν όλα αυτά τα πράγματα που ξεκινάς να τα ψάχνεις μη γνωρίζοντας καν ότι ψάχνεις κάτι, και ξαφνικά εμφανίζεται κάτι μπροστά σου που ούτε καν είχες φανταστεί ότι μπορεί να υπάρχει. Αυτό και πολλά ακόμα που μας χαρίζουν εδώ και χρόνια οι Waterboys με κάνουν να ανατριχιάζω όταν ακούω την μουσική τους, όταν ψιθυρίζω εκείνο το υπερεπικό στιχάκι “Here we stand, on a rocky shore. Your father stood here before you. I can see his ghost explore you. I can feel the sea implore you.”
Το πρώτο CD τους που άκουσα ήταν της αδερφής μου, και ενώ αυτό το (ευτυχώς) χιλιοπαιγμένο από τα ελληνικά ραδιόφωνα Whole of the moon έμπαινε και έβγαινε στην καθημερινότητά μου από πολύ μικρή, στα 18 μια βροχερή μέρα έβαλα να ακούσω για πρώτη φορά ολόκληρο το This is the sea στο οποίο κάνει την εμφάνισή του αυτό το κομμάτι. Και αυτό ήταν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι από τις πρώτες νότες, έκατσα όρθια πάνω από το CD player με ανοιχτό το στόμα. Οφείλω να ομολογήσω πως στην ζωή μου ολόκληρη δεν πρόκειται να ξεπεράσω την μαγεία του Pan Within. Για πολλούς λόγους. Και ένας από αυτούς είναι πως πάντα πίστευα ότι οι μουσικές περιγραφές τους εξυψώνουν ακόμα και τα πιο απλά πράγματα. Μουσική που σε κάνει να νοιώθεις μεθυσμένος. Η κραυγή που σε ξεσηκώνει [είναι για την έμφυτη οργή σου], τα βιολιά που παίζουν με θυμωμένη χαρά [είναι για την έκπληξη που ψάχνεις να βρεις και έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις], το πιάνο που σε παρασέρνει [είναι για τις φορές που ένοιωσες αβοήθητος], οι στίχοι που ακούς [είναι για τότε που ένοιωσες ότι δεν είχες να πεις τίποτα], τα τύμπανα που δίνουν ξεκάθαρο ρυθμό [είναι για τις φορές που δίστασες]. Και “all we gotta do is surrender”.
Μπορώ να συνεχίσω να λέω πολλά ακόμα. Κυρίες και κύριοι εδώ έχουμε να κάνουμε με μουσική που στοιχειώνει. What’s that I hear you say? Ναι, μπορεί να μην είμαι εγκυκλοπαίδεια μουσικής ιστορίας και να μην ανήκω στις κουλ ομάδες σας. Όμως εγώ γνωρίζω εδώ και αρκετά χρόνια, πως η αγάπη μπορεί μερικές (τυχερές) φορές να ακούγεται δυνατά και καθαρά σαν τον ήχο από πολλές τρομπέτες και πως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο ποτάμι και την θάλασσα.

Behold the sea.

No comments: